สวรรค์ชั้น 7

ผมชื่อ เจ ใครๆก็เรียกผมว่าเจ คุณก็เรียกผมว่า เจ ผมไปไหนมาไหนใครๆก็รู้จักผม แล้วก็เรียกผมว่า เจ. ใช่แล้วครับ ตั้งแต่ปี2532 ก็มีเสียงผมอยู่ในวิทยุ และก็มีหน้าของผมอยู่บนจอทีวี ตั้งแต่จอบวม มาเป็นจอแบน มาเป็นพลาสมา จนมาจอแอลซีดี จนมาถึงจอแอลอีดีในปัจจุบันนี้ โอ๊ย!!! ชีวิตผมสนุกจังเลยครับ สนุกจริงๆนะ มีอัลบั้ม7ชุด เพลงพิเศษเยอะแยะ ละคร6-7เรื่อง หนังใหญ่นิ๊ดหน่อย รายการทีวีเรื่อยๆ ผมเชื่อว่าผมเป็นคนๆนึงที่สวรรค์ส่งผมลงมาให้ใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ แต่ผมก็อยากกลับขึ้นไปนะครับ ไม่อยากลงนรก ผมเลยทำดีเท่าที่ผมจะมีแรงทำได้

ผมลืมตามาบนโลก ในปีที่ผมถูกยัดเหยียดให้เป็นหมา(จอ) ที่รพ กรุงเทพคริสเตียน แถวๆสีลม เป็นลูกคนที่3 ของแชมป์แบตมินตันระดับโลกที่ชื่อว่า เจริญ วรรธนะสิน และ อดีตนายกสมาคม วาย YWCA แห่งประเทศไทย ที่มีชื่อว่า จิตรา วรรธนะสิน(สิงห์เนตร) ทั้งสองท่านเป็นคนเชียงใหม่ แต่มาตั้งรกรากที่กรุงเทพมหานคร มีลูกสาวคนโต จิตติมา วรรธนะสิน อดีตนักว่ายน้ำทีมชาติ ระดับซีเกมส์และเอเชี่ยนเกมส์ และลูกชายคนรอง จิรายุส วรรธนะสิน อดีตนักฟุตบอลโรงเรียน นักแบตมินตันทีมชาติ และคนดังแห่งวงการดนตรีไทยในนามนูโว 

พอผมเริ่มจำความได้ว่า ผมมีชีวิตอยู่ย่านสุขุมวิท ซอยทองหล่อ16 หลังบ้านเป็นคอรท์แบต เห็นนักกีฬาทีมชาติตีแบตทั้งวัน ในบ้านมีลูกขนเป็ดขนไก่ไม้แบตเต็มเลย มีหมาพันธุ์เทอเรียหนึ่งตัว(เบนจี้) มีพี่เลี้ยง2คน มีรถพ่อหนึ่งคัน รถแม่หนึ่งคัน ฐานะโอเคเลย อาหารพร้อมทุกมื้อ จำความได้อีกซักหน่อย ผมถูกส่งไปรรอนุบาลที่มีชื่อว่า ยุคลธร แอบพกจุกหัวนมในกระเป๋าไปดูดที่โรงเรียน (มันส์ไปอีกแบบ) พอโตขึ้นมาอีกนิ๊ด ขาเริ่มแข็ง แม่อยากให้เข้าโรงเรียนดีๆ กรุงเทพคริสเตียนคือเป้าหมาย แต่ไม่รู้อีท่าไหน อายุไม่ถึงเกณฑ์ ผมเลยเป็นเด็กชายไม่กี่คนในประเทศที่ได้ไปนั้งเรียน ในโรงเรียน สตรีล้วน ผดุงดรุณี (ปัจจุบันปิดตัวไปแล้ว) ในชั้นที่ผมยังไม่เข้าใจทุกวันนี้ "ป.เตรียมประถม1" ผมนั้งเรียนอยู่ซักพัก ก็ได้ข้ามถนนไปเรียนป1โรงเรียนที่แม่ตั้งเป้าไว้ ใช้ชีวิตอยู่ที่โรงเรียนนี้ 13ปี ชายล้วนๆไม่ได้แสงเห็นตะวัน พอจบปุ๊ปเอนท์ไม่ติดปั๊ป มหาวิทยาลัยกรุงเทพคือสูตรสำเร็จ ที่นักศึกษาต้องใช้พลังงานมากมายไปเรียนถึงรังสิต ในสมัยนั้น(ไกลโคตรๆ) ผมพยายามอย่างมาก ก็สามารถทนผิดบาทแผลได้2ปี หลังจากนั้นได้ไม่นาน งานก็เข้า เข้าห้องอัด ถ่ายมิวสิควีดีโอ ทัวร์คอนเสิร์ต เล่นละคร พิธีกร อื่นๆอีกมากมายจนกระทั้งทุกวันนี้ 

นั้นก็คือเรื่องราว เจ เจตรินในฉบับย่อๆ ฟังเหมือนไม่มีอะไรมาก แต่ถนนคนเดินที่ชื่อ เจเอเวนู เส้นนี้ ข้างทาง ทั้งซ้ายทั้งขวา มันมีเรื่องราวมากมายที่เกิดขึ้น ผมไม่สามารถเก็บไว้คนเดียวได้ละ ผมเลยนำมันมาลงไว้ใน Blog นี้

หวังไว้ว่า เรื่องราวต่างๆของผมใน Blog นี้ คงให้แง่คิดมากๆไม่น้อย แก่ผู้อ่านที่เคารพทุกท่าน

ท้ายนี้ผมขอกราบขอบพระคุณ พ่อเจริญที่ให้ดีเอ็นเอในการเป็นคนชอบเขียนหนังสือ